27 czerwca 2024 roku o godzinie 10:00 odbyła się uroczysta Msza Święta odpustowa w naszej parafii pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Było to wydarzenie szczególne, ponieważ przewodniczył mu Ks. Jan Siudak, neoprezbiter, który posługiwał w serbinowskiej wspólnocie jako diakon w ramach swojej praktyki duszpasterskiej.
Przed rozpoczęciem Mszy Świętej, delegacje parafialne złożone z dzieci, młodzieży oraz dorosłych skierowały w stronę Ks. Jana słowa serdecznych życzeń. W imieniu całej wspólnoty parafialnej słowa życzliwości wypowiedział Ks. prał. Jan Biedroń: “Bądź wierny Panu Jezusowi, nieś Chrystusa z takim entuzjazmem, z uśmiechem na twarzy. Ten uśmiech z pewnością będzie dominował w naszej świątyni, zarówno w odniesieniu do kapłanów, służby liturgicznej, jak i osób świeckich. Tym uśmiechem ujmujesz sobie ludzi, a myślę, że jest to wielki atut – ujmując, aby prowadzić ludzi do Chrystusa, nigdy nie zatrzymując ich na sobie, ale prowadząc ich do Niego. Życzę Ci, aby Twoje kapłaństwo było zawsze naznaczone bliskością Pana Jezusa – zarówno wtedy, gdy przyjdą trudności, a nawet cierpienie, jak i wtedy, gdy będą radości. Pamiętaj, że Pan, który rozpoczął w Tobie dobre dzieło, sam go dokona. A Ty pozwól, aby Pan Bóg działał i prowadził Cię Duchowi Świętemu. Tego życzę Ci z całego serca”.
Homilię wygłosił ks. dr Michał Powęska, rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu. W swoich słowach zwrócił się bezpośrednio do neoprezbitera Jana oraz wszystkich obecnych: “Do niego chcę kierować moje słowo rozważania. Później do obecnych przy ołtarzu kapłanów, którzy wpatrują się w młodego księdza Jasia, wspominając swoje święcenia, prymicje i kapłańskie życie. Do Rodziców, których serca drżą i cieszą się z tego, co dokonało się przed kilkoma dniami w katedrze Sandomierskiej. Do was, siostry i bracia, którzy dzisiaj przyjmujecie Ciało Pańskie konsekrowane przez księdza Jana, którzy dzisiaj przyjmiecie od niego błogosławieństwo. Dlaczego? Ponieważ łączy was z nim więź, którą tworzyliście przez ostatnie trzy i pół miesiąca. Mam świadomość tego, że mówię do mojego wychowanka, niedawno jeszcze sandomierskiego seminarzysty, dla którego byłem wychowawcą i rektorem. Ale też wiem dzisiaj, że mówię do mojego młodszego brata, a przecież wskazówki starszego brata zawsze, bardziej bądź mniej, pozostają zapamiętane“.
Następnie po odśpiewaniu hymnu “Magnificat”, po komunii świętej, Ksiądz Proboszcz wyraził swoją wdzięczność Ks. Janowi Siudakowi za sprawowanie Najświętszej Ofiary Mszy Świętej. “Tak pięknie powiedział w homilii Ksiądz Rektor i, nawiązując do Lieberta, dokonałeś wyboru na wieki – kapłaństwo jest na wieki i na wieczność musisz ciągle wybierać. Jeśli będziesz ciągle wybierał, to Twoje kapłaństwo będzie piękne. W tym na pewno będą wspomagać Cię kochani Rodzice, którzy są razem z Tobą, i na pewno będą wspomagać nasi parafianie, bo w ich sercach wpisałeś się bardzo mocno”.
W odpowiedzi na słowa życzeń, ks. Jan wyraził swoje podziękowania:
Moi kochani, na początku bardzo, bardzo dziękuję Panu Bogu za to, że Jego wola, wyrażona przez moich przełożonych, skierowała mnie właśnie na praktyki do tej parafii. Dziękuję Księdzu Proboszczowi za tę troskę, jaką mnie otoczył przez te trzy i pół miesiąca. Dziękuję Ci za Twoją otwartość, modlitwę, za kapłańskie rady, za Twoje wsparcie. Dzięki Twojej obecności i posłudze w tej parafii mogłem poczuć się w tym miejscu jak w prawdziwym domu. Myśląc o Twojej posłudze, nasuwają mi się słowa, że dobry pasterz to największy dar, jakim Bóg może obdarzyć parafię. Dziękuję Ci, Księże Proboszczu, za wszystko. Bóg zapłać. Niech Bóg Ci błogosławi.
Dziękuję również pozostałym kapłanom pracującym w tej parafii, księżom wikariuszom, emerytom, że mogłem wśród was dorastać do kapłaństwa i każdego dnia czegoś się od Was uczyć. Dziękuję Wam, że daliście mi dobry przykład życia i że każdego dnia moje pragnienie bycia kapłanem się rozpalało, a nie malało. Bóg zapłać. Dziękuję również księdzu rektorowi za wygłoszoną homilię, choć już dziękowaliśmy w dniu naszych święceń, ale dzisiaj pragnę to uczynić osobiście.
Dziękuję wszystkim posługującym w tej parafii: w kuchni, w sekretariacie, w kancelarii, w przedszkolu, w szkołach, w hospicjach, na chórze, w telewizji, w zakrystii, za ciepłe przyjęcie, życzliwość i otwartość na moją osobę, za chęć współpracy oraz za modlitwę. Dziękuję ministrantom, oazie, Bractwu Świętego Józefa oraz wszystkim grupom, w których spotkaniach uczestniczyłem, za radość, ogromną otwartość, modlitwę oraz za dbałość o piękno liturgii. Dziękuję wam, że każdego dnia swoją postawą motywowaliście mnie, abym stawał się coraz bardziej gorliwym sługą Chrystusa.
Na koniec dziękuję wam wszystkim, drodzy parafianie, tutaj obecnym, tym, którzy oglądają nas przez Katolicką Telewizję Serbinów, tym, którzy przebywają w hospicjach, za waszą modlitwę, za dobre słowo, którym obdarowywaliście mnie każdego dnia. Dziękuję wam za to, że nie było dnia, w którym spotkała mnie jakaś przykrość w tej parafii. Wręcz przeciwnie, zawsze spotykałem się z waszą życzliwością i uwierzcie, że naprawdę czułem się wyróżniony, mogąc tutaj posługiwać, wśród was, właśnie w tej parafii u stóp Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Bóg zapłać i Szczęść Boże.
W następnej części Liturgii, wszyscy wierni uczestniczyli w procesji wokół kościoła, która zakończyła się uroczystym błogosławieństwem Najświętszym Sakramentem. Następnie neoprezbiter Jan Siudak udzielił wszystkim zebranym prymicyjnego błogosławieństwa, co było wyjątkowym momentem pełnym wzruszenia i radości dla całej wspólnoty parafialnej.
Liturgiczna Służba Ołtarza wykazała się niezwykłą starannością i zaangażowaniem w organizację uroczystości prymicyjnej, co przyczyniło się do jej wyjątkowego charakteru. Każdy aspekt Liturgii był dopracowany w najdrobniejszych szczegółach, od harmonijnie prowadzonej procesji po precyzyjne wykonanie obowiązków ministrantów. Dzięki ich profesjonalizmowi i oddaniu, Msza Święta odpustowa przebiegła w sposób płynny i godny, co pozwoliło wiernym na pełne uczestnictwo w modlitwie i refleksji. Służba Liturgiczna Ołtarza swoją postawą i pracą ukazała prawdziwe piękno i głębię Liturgii, zasługując na najwyższe uznanie.
